επακτός

-ή, -ό (Α ἐπακτός, -ή, -όν και -ός, -όν)

νεοελλ.

1. ανατ. «επακτά οστά» — βλ. επακταία οστά

2. βοτ. «επακτά όργανα» — τα όργανα τών φυτών, που αποτελούνται από τελείως διαμορφωμένους ιστούς, όπως π.χ. οι παραφυάδες

νεοελλ.-αρχ.

«επακτός όρκος» — αυτός που επιβάλλεται από τον έναν διάδικο στον αντίπαλο του

αρχ.

1. αυτός που εισάγεται, που μεταφέρεται απ' έξω, ξενόφερτος, ξένος, ξενικός (α. «ὕδασιν ἐπακτοῑσιν χρέονται», Ιπποκρ.

β. «σίτῳ οἰκείῳ και οὐκ ἐπακτῷ χρῶνται», Θουκ.)

2. (για πρόσ.) ξένος, αλλοδαπός

3. (για βροχή) ορμητικός, σφοδρός

4. μτφ. (για αρετή) η επίκτητη, η μη έμφυτη, αυτή που αποκτάται με τη μάθηση

5. (για χρώμα) αυτός που έχει τοποθετηθεί από πάνω

6. αυτός που επιφέρουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας, εκούσιος, αυθαίρετος («κοὔτοι νόσον ἐπακτὸν ἐξαιρούμεθα», Σοφ.)

7. παρέμβλητος, εμβόλιμος

8. το ουδ. ως ουσ. το έπακτόν

το φίλτρο, τα μάγια, η μαγεία.

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + ακ- (< αγ- θ. τού άγω) + επίθημα -τος].